Dit is wel een laag plafond

Esther: Wat ga je ons voorschotelen?
Ulrike: Ik wil het lage plafond van de kluis gebruiken als metafoor voor de last des levens die op eenieders schouders drukt, met specifieke toepassing op het leven als podiumkunstenaar.
Esther: Oh dear.
Ulrike: Ik zal wel uitkijken dat het niet zo heftig wordt dat het publiek groepssuïcide pleegt na afloop.
Esther: Daar kan de bar wel een rol in vervullen denk ik zo.

De charme van het net-niet-gevoel, dat is wat Ulrike Doszmann bezighoudt. Het werk van Ulrike – dat ook wel eens danscabaret genoemd wordt – balanceert op de scheidslijn van humor en tragiek. Ze spaart zichzelf niet en de angst om af te gaan is haar vreemd. De poëzie van het lachwekkende wordt volgens Ulrike ondergewaardeerd. Ze blijft eraan werken om dit aspekt onder aandacht te brengen.

De Kluis, niet meer dan een holle stenen ruimte van circa 8 bij 4 meter, weggemoffeld in de kelder. Wat als je een maker uitnodigt daar een week te bivakkeren? Wat kan er ontstaan? Of juist niet… Je kunt het zien op de tweede en vierde vrijdag van de maand, rond borreltijd, als de kluizenaar de deuren in de kelder opent.
Toegang gratis, bar is open.